انتظار

انتظار از آن دست از مفاهیمی است که خیل عظیمی از دنباله ها را با خود همراه دارد، مجموعه ای از احساس های گونه گون، کوله باری از اندیشه و سیلان عقل توام با جوشش ذره ذره ی جان. 

انتظار آن دم به نقطه ی تجلی خود می رسد که همه ی اجزای وجودی انسان در تمرکز و جویایی به سوی یک مقصود، هماهنگ و همنوا می شوند.

همه ی این اجزای گونه گون در تکاپوی خود همگون می شوند و هر جزء به غیر از وظایف خود سرشار از امور دیگر اجزا هم می شود لذا وقتی که مفهوم بینایی را در منتظر جستجو می کنی همه ی وجود او را چشم می پنداری چرا که او با همه ی وجود چشم شده است، وقتی در پی شنوایی در او نظاره می کنی او را سراسر گوش می یابی و همینطور هر جزء دیگری رنگی به خود گرفته که در پس آن رنگ صورتی از همه ی اجزا را داراست.

اما انتظار همیشه در پس خود حس غریبی را همراه دارد که این حس نقش یک موسیقی پیوند دهنده برای آن همه هماهنگی را دارد. انگار همه ی آن اجزای عقل و جان و تن و دل رفتارهای هارمونیک خود را وامدار این حس هستند.

آری حسی آکنده از غربت.

انتظار با خود حس غربت را همراه دارد. حتما در سیر انتظار رویارویی با این حالت را داشته اید که حالت انتظار در هنگامه ی اوج گرفتن غربت، طعم عمیق تری به خود می گیرد مثلا غروب چون حس غربت را تزریق می کند وجود منتظر را در شدت این آهنگ به رقص وا می دارد.

با انتظار همه ی حس های انسان در مسیر کمال خود قرار می گیرد. حس شوق، حس اشتیاق (شوق دوباره) حس غم، حس شادی، هیجان، دلگیری، دلربایی، دلتنگی، اضطراب، نگرانی، خشم، نشاط، پویایی، حرکت، لبخند و ... و ... و ...

وقتی انتظار را با همه ی گستره اش در وجودت نهادینه و مدیریت کردی، شخصیت تو در تمامی اجزایش به کمال نائل می شود. انتظار مکتبی در وجود تو به پا می کند که در آن همه ی اجزای وجودت پای درس آن می نشینند.

انتظار یعنی شروع بی پایان . . .

انتظار یعنی فریاد بلند و پایداری که بی شک به شنیدار معشوقه می پیوندد، فریادی که این ترانه را برایش می سراید که همواره خواستنی و محبوب هستی.

انتظار یعنی همواره در طی مسیر گام زدن و سیر در دریای بی نهایت وجود او، یعنی مضاعف شدن و چند برابر گشتن همه ی قوای وجود و اوج گرفتن در نردبان هستی و بودن.

انتظار یعنی دوستت دارم و در این ثابت قدم بودن . . .

همچنین می توانید در باکس زیر دیدگاه های ارائه شده را ببینید و دیدگاه خود را نیز درج نمایید.